Wibert Aerts

Virtuositeit? Velen vinden dat maar een holle, overbodige ‘Spielerei’. Zo niet dwarsdenker John Cage. Die schreef zijn Freeman Etudes met de uitdrukkelijke bedoeling om onspeelbaar te zijn. De studies waren zo muzikale symbolen voor de onoplosbaarheid van grote maatschappelijke en politieke kwesties. Maar tijden veranderen: intussen zijn alvast Cage’s stukken ‘oplosbaar’ gebleken, op de rest blijft het nog even wachten. Dit concert vormt een drieluik van werken die bedoeld zijn als uitdaging voor een violist, eerbetoon aan een componist, of beide tegelijk. In het eerste luikje staat Cage centraal, onder andere met een korte hommage aan zijn adres vanwege György Kurtág. In het laatste luik doen Elliott Carter en Morton Feldman hun hoedje af voor Aaron Copland. Centraal in het programma staat de verbluffende Sonate voor viool solo die Béla Bartók in de VS schreef voor Yehudi Menuhin. Ver van huis dus, maar allerminst vervreemd van zijn Europese origine. Want nagenoeg in elke maat galmt Johann Sebastian Bachs vioolmuziek na.

"Iedereen zou in de gelegenheid moeten zijn om niet overbeïnvloed te worden." – Charles Ives (Postface to 114 songs, 1922)